Een persoonlijk verhaal...
Deze week een persoonlijk verhaal...
Dat het in 2020 wat omzet betreft een rampjaar was zal ik je verder besparen, maar wat toen gebeurde was nog veel erger...
Tegen het eind van 2020 draaide de wereld ineens niet om corona maar om het gevecht van mijn partner tegen kanker in zijn lijf... Het was de dag voor Kerst dat we geheel onverwacht dit nieuws kregen. Vanaf toen weet ik niet meer heel helder hoe we de feestdagen doorgekomen zijn.
Aangezien we op het gezwel geen invloed hadden, hebben we ons vooral op de praktische zaken gericht. We hebben allebei een eigen bedrijf en dat moest ook door kunnen draaien. Dus werk verdeeld, taken overgedragen waar nodig. Mijn lief kon namelijk van de pijn amper nog van de bank. Zijn conditie ging ook ineens heel snel achteruit waardoor een gevaarlijk hoge bloeddruk en hartkloppingen ontstonden.
In januari een kijkoperatie, in februari het echte werk... Een nier verwijderd en de aansluitende urineleider waar het gezwel inzat en een stukje van de blaas... Een week ziekenhuis en toen voorzichtig naar huis met de boodschap: U bent genezen! Het was inderdaad kwaadaardig maar alles is weg... Heel onwerkelijk...
Daarna begon natuurlijk het echte herstel pas. Helemaal de oude wat conditie betreft gaat het niet meer worden zeggen ze... We gaan het zien hoever hij komt. We zijn al dankbaar en blij dat het met een soort van sisser is afgelopen...
Dat ik dit opschrijf is voor mijzelf ook een stukje verwerking, want ondanks dat het nu weer goed gaat en de kanker weg is, ben ik het nog zeker niet kwijt merk ik. Als partner kan je namelijk alleen maar toekijken vanaf de zijlijn. Jij voelt niet wat je partner voelt dus die moet jou vertellen of het goed gaat of niet terwijl daar ook weinig energie voor is. Ik vind het moeilijk om mijn zorgen om hem juist los te laten... Elke keer dat hij wat voelt nu, springt mijn radar aan.. heel vermoeiend. Gelukkig kunnen we erover praten en merkt mijn partner dat ik dit doe... ik denk dat het tijd nodig heeft. Nu hij weer aan het werk is en dus vaker weer van huis maakt dat de situatie ook alweer normaler wordt... en elke dag gaat het weer een beetje beter. Dat geeft moed!
Dank je wel voor je tijd als je mijn verhaal gelezen hebt hierover....
Dikke kus....
Chantal